Jongerenprotesten iets van deze tijd? In deze column gaat Frank van Heteren een stuk terug in de geschiedenis en ziet hij toch wel wat overeenkomsten met de huidige tijd
Hoera!! voor het jongerenprotest
Lang geleden, echt Lang geleden dat ik zo’n bevlogen discussie met iemand had over de ‘dingen’ die er in de wereld gebeuren. Toen ik als kind naar het journaal zat te kijken werden de zaken dor mijn ouders of mijn broers geduid op hun merites. Ja, een moeilijk woord wat alleen maar wil zeggen dat je alles van twee kanten kunt en moet bekijken voordat je er een eigen oordeel aan kunt geven. De tijd van toen was er ook helemaal naar. Ik ben geboren in 1960 en mijn broers zijn allemaal ouder.
Tja, een tijd waarin veel veranderde en waar verandering nodig was. Het was de tijd van de provo’s en alhoewel ikzelf te jong was om dat woord te begrijpen werd er een zekere vorm van rebellie ontwikkeld. Bewust, door alle acties die mijn broers uithaalden of onbewust, door de interessante mensen die bij ons binnenkwamen. Er gebeurde altijd wel iets en er werd altijd wel ‘ergens’ over gesproken. Sterker nog: het moest over iets zinnigs gaan. Als kind had ik weleens het gevoel dat ik in een soort van piratennest leefde.
Mijn vader was ultiem sociaal betrokken bij alles wat er in de samenleving gebeurde en mijn moeder was ultiem op zoek naar alles wat haar kon bevrijdden van de overtolligheid dat het katholicisme van haar eiste. Een prachtige twee-eenheid die eigenlijk niets van elkaar wisten. Er werd een tv gekocht, er kon een wasmachine komen en ohhhh de eerste auto werd een feit. Economisch viel er niets te klagen, en toch….Dat waren de woorden die mijn vader altijd uitsprak. “En toch?” Wat was het toch dat ondanks alle voorname voorspoed er mensen waren die zeiden dat het niet helemaal klopte?
Dat waren de idealisten! Mensen met een doel! Zoals mijn vader die tot doel had dat er geen mens op de wereld nog mocht lijden onder absolute regimes. Amnesty International was voor hem geen hobby. Hij geloofde er oprecht in dat als je een brief zou sturen naar een regering, die mensen zonder rechtsgang vasthield, het zou horen. Hij verzamelde mensen om zich heen en eens in de week typten deze vrijwilligers de voorgekauwde brieven die dan weer massaal naar één of ander repressief regime werden gestuurd met de boodschap om mensen een rechtmatig proces te geven. Hij wist dat deze mensen dat nooit zouden krijgen, maar de ‘nadelige’ aandacht aan de ’andere kant’ werd wel gevoeld. Ze werden bekeken!
Protest! Dat is het woord dat ik de laatste tijd steeds vaker naar boven voel komen. Protest tegen alles wat we aan het afbreken zijn. Protest aan het gebrek aan protest. Alhoewel………? En daar ging mijn discussie over. Want tijdens dat gesprek met een vriend kwamen we op de protesten van de jongeren aangaande de klimaatsverandering. Boeiend en inhoudelijk konden we elkaar bevragen en uitdagen. En in de verhitte strijd waren we er onszelf ook van bewust dat het onze tijd wel zal duren. We zijn er over pakweg 30 jaar niet meer dus: “who cares?”. Maar in het midden van onze woordenwisseling zegt hij plotseling: “Ja maar ga dan op zaterdag demonstreren!!” Implicerend op de zogenaamde vrijde dag. “Lekker spijbelend een BigMac verorberen onder het mom van demonstratie?”
Ik was niet alleen. Mijn oudste broer nam deel aan dit minidebat en vloog compleet uit zijn dak. Ik trouwens ook, maar bleef mild, want was geïnteresseerd naar zijn argumenten. Hoor- en wederhoor, dat is waar onze samenleving op is gebaseerd. Mijn broer die inmiddels die pensioensleeftijd heeft bereikt gaf een betoog over hoe hij en zijn vrienden in de jaren ’70 de A44 buiten Voorschoten wist te houden. Het verlaten viaduct tussen Wassenaar en Voorschoten was een toonbeeld van gewonnen verzet, want de weg werd verder nooit in dat gebied aangelegd, maar kreeg een andere bestemming. Ik betoogde dat elk protest, hoe oud of jong je nu bent een prachtig middel is om jezelf te ontwikkelen. De bijna arrogante opmerking van mijn vriend dat de huidige jongeren maar op zaterdag moeten gaan demonstreren doet afbreuk aan elke ontwikkeling. Ik zou zeggen: ’Hoera!’ Wat een genot om deze grote groep jongeren de straat op te zien gaan! ‘Hoera’ dat ze samen ergens voor gaan staan en laten zien dat ze om hun toekomst geven!
‘Hoera’ dat ze met zijn allen de Mac inlopen om iets lekkers te eten! ‘Hoera’ dat er weer een ideaal is waar we onszelf aan vast kunnen houden! ‘Hoera’ voor alle idealisten! Jong of Oud !
Door Frank van Heteren
