Column: ‘Heel Dongen op zijn kop met de quiz der quizzen’

Foto: Facebookpagina Kees Broeders

In haar column Dagelijkse Dingen schrijft Bernadette Klerx over zaken die we allemaal wel herkennen. Ze neemt ons mee in het leven van alledag, soms met zaken die we koesteren, soms met zaken die ons allemaal een beetje irriteren. Maar telkens weer met die onmiskenbare ‘Oh ja’ ervaring.

Heel Dongen op zijn kop met de quiz der quizzen
God, wat was het weer een hels karwei: de Dongense Dorpsquiz. Net op de valreep om twee minuten voor half twaalf arriveer ik op zaterdagavond 16 september bij de Heeren van Dongen. Ik gooi mijn fiets tegen de muur en spurt naar binnen. ‘Net op tijd Bernadette’, hoor ik iemand van de organisatie nog roepen. ‘Ja dat weet ik ook wel’. En gelukkig maar, want het is de ultieme nachtmerrie van iedere teamcaptain: de hele avond zwoegen en dan net te laat komen. Het is zoiets als zakken voor je eindexamen op een tiende puntje. Niemand weet hoe streng de organisatie het tijdstip van 23.30 uur handhaaft, maar dat wil je ook niet uitproberen. Je kunt wel denken dat de organisatie misschien over zijn hart strijkt, maar bij de DDDQ weet je dat nooit zeker.

De app draait overuren
Ieder jaar zijn er opnieuw verrassingen en net als je denkt dat je het zo ongeveer wel weet, wordt het weer anders. Nu weer de eerste opdracht die al om 10.00 uur op de website zou verschijnen. Ik heb mijn team dagen van te voren al op scherp gezet en die bewuste ochtend melden zich al zo’n kleine 10 teamleden op de app. Kees Broeders heeft de opdracht als eerste en zet hem door. Het is de boodschappenopdracht, die in de uren daarna meteen ‘trending topic’ was. En dan komt er iets op gang wat zijn weerga niet kent. De app draait overuren. Een slimmerik vraagt al of ook elk stukje fruit of groente als apart product wordt gezien. Had ik nog niet eens aan gedacht, maar juist daar zit de clou. En zo hadden wij ’s avonds een indrukwekkend volle boodschappentas en een net zo’n indrukwekkend lange kassabon met artikelen als één spruitje, één sperzieboon, één walnoot etc.

Niets is wat het lijkt
’s Avonds ben ik aan de beurt om het quizboek op te halen en ook dat krijg je nooit zomaar cadeau. Peter van der Maade pakt tegen 18.15 uur de megafoon en schalt over het terrein dat we over een paar minuutjes onze spullen op kunnen halen, ‘want jullie willen natuurlijk zo snel mogelijk naar je team, want die zitten op jullie te wachten ‘, zegt hij schijnheilig. Ik geloof er geen klap van, we zijn al voor meer verrassingen gezet en bij de DDDQ gaat niks vanzelf en niets is wat het lijkt. Dat we nu ook nog bij een zwembad staan, is niet echt bevorderlijk voor mijn gemoedsrust. ‘We zullen toch niet in dat bad hoeven’. Ik heb geen zwemkleding bij me en ik heb ook helemaal geen zin om met 143 andere teamcaptains in een bad te gaan liggen. Ik verkeer opeens in een staat van verzet. Maar gelukkig, eenmaal binnen hoeven we alleen maar onze schoenen uit te doen. En daar blijft het ook bij.

Help help
Maar dan komt de aap alsnog uit de mouw. Niks quizboeken zo snel mogelijk meenemen. We moeten eerst een code kraken. Oh jee, heb ik dat vorig jaar ook al niet gehoord? Het trauma van de escaperoom is in één klap in volle hevigheid terug. En nu moet ik het nog wel alleen doen, zonder de hulp van andere teamcaptains. Maar ik houd me stoer, scheur de envelop open en begin meteen de vragen door te appen onder de titel ‘HELP HELP’. In recordtijd krijg ik de goede antwoorden van mijn team. En de rekensommetjes waren ook voor mij nog heel goed te doen. Dus de code had ik snel. Gelukkig, ik hoef me niet te schamen. Opgelucht ga ik in de rij staan om de code te controleren, maar die was wel erg lang, waardoor het toch nog laat werd. Rond 18.50 uur kom ik aan bij ons ‘crisiscentrum’ aan de Gasthuisstraat.

De bijnaam van de broeder
Als we de taken zo’n beetje verdeeld hebben, daalt er wonderbaarlijk genoeg toch enige tijd een rust over ons heen. Er wordt driftig gepuzzeld, gerekend, opgezocht, de radio en tv worden bijgehouden, en ondertussen vliegen teamleden in en uit om de doe-opdrachten uit te voeren. Ilse en Marian gaan op Jokerjacht en die was ook dit jaar bepaald geen makkie. Maar de dames komen triomfantelijk terug met drie stempels: alles voor het goede doel.

En we hebben nog meer mazzel. Er zijn dit jaar heel veel muziek- en filmvragen en laat ons nou net de expert op dit gebied in huis hebben. Dat treft!! En zo kabbelt het een tijdje door, maar naarmate de avond vordert, komt de hectiek ook terug. We zitten de hele avond al met de bijnaam van Broeder Dorotheus in onze maag. Welke was dat nou? En van welke huizen zijn die deuren? Ze komen bekend voor, maar waar? En die auto op het dak? Wel eens gezien, maar waar? En wie zijn ook weer die overleden beroemdheden? Kortom, je hoort de hersens kraken.

Adrenaline
De wijzers van de klok kruipen intussen langzaam naar 22.30 uur. Voor mij het moment om iedereen nog eens achter zijn broek te zitten om antwoorden door te geven aan onze Excel-man. Om 23.15 uur sta ik al in de startblokken. Ik heb drie keer gecheckt of alles in de envelop zit wat er in moet zitten. Mijn fiets staat al startklaar voor de deur: slot eraf, lichten al aan. Om zeven minuten voor half twaalf fiets ik weg, in de hoogste versnelling. En kom dus net op tijd aan.
Inleveren die hap en dan een welverdiend pilsje. Ik voel de adrenaline langzaam wegzakken. Het is een beetje het gevoel als je eindexamen hebt gedaan en het papier ingeleverd hebt. Je kunt er niks meer aan doen, het is wachten op de uitslag. Terug in ons ‘crisiscentrum’ word ik met gejuich ontvangen. Missie volbracht! We drinken er samen nog één (en twee, drie, vier…) op. De stemming is uitgelaten. Musis 177 is er weer vol voor gegaan. En we maken alweer plannen voor volgend jaar.

The day after
Zondag 17 september: the day after. De hype is nog niet helemaal voorbij, want de app is weer volgelopen met berichten dat iedereen het zo naar z’n zin heeft gehad. De meesten melden zich al weer spontaan aan voor volgend jaar. In de loop van zondag verstomt het app-verkeer langzaam. Iedereen pakt de draad van het dagelijkse leven weer op.
Wat rest is de prijsuitreiking op 30 september: helaas zonder feestavond, maar wij gaan ons eigen feestje toch wel bouwen, met of zonder toestemming van de gemeente.

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen