‘Spaanders’ is een column waarin Dongenaar Henk Spaan zijn visie geeft op actuele Dongense zaken, de lokale politieke processen en al wat verder afkomt op de bewoners van de gemeente Dongen. Prikkelend en altijd op zoek naar het hoe en waarom van zaken. Henk Spaan (68) heeft 40 jaar overheidservaring, waarvan gedurende meer dan 27 jaar als gemeentesecretaris. Op dit moment houdt hij zich vooral bezig met managementadvisering en coaching.
Na de vakantie.
Zo goed als iedereen is weer terug van vakantie. Na een fantastische Zomerspelen zijn de kinderen al weer aan hun tweede schoolweek bezig. Voor de meeste, zowel de kinderen als de volwassenen geldt dat men wel even heeft moeten wennen aan het bekende regime van voor de vakantie. En… wat ben je de vakantie dan weer gauw vergeten. Dat geldt in een aantal opzichten ook voor mij als “pensionado”.
Het was in Dongen, zoals vaak in vakanties wel “komkommertijd”. Dat is ook de reden dat ik jullie niet heb willen lastig vallen met een column. Maar ik ben er weer en wil maar meteen een heikel onderwerp aan de orde stellen.
In een eerdere column heb ik een passage gewijd aan de N629 ofwel de Heistraat. Wat me hogelijk heeft verbaasd, is dat mensen dit stukje nogal persoonlijk hebben opgevat. Ik heb niet meer en niet minder willen doen dan uitleggen dat er aan dit soort belangrijke beslissingen heel veel kanten zitten. En dat mensen verschillende mensen of groepen, verschillende belangen kunnen hebben. Uiteindelijk moet het bevoegde bestuursorgaan, in dit geval het Provinciebestuur, een keer een besluit nemen. Zoals ik in mijn eerdere column al betoogde neemt men zo’n beslissing op basis van argumenten. Ik ben ervan overtuigd dat dit vanuit bestuurlijk opzicht door het provinciebestuur ook zeer zorgvuldig gebeurt.
Dat laatste is niet iedereen met mij eens. Een naar mijn inschatting beperkte groep mensen gelooft kennelijk niet in de zorgvuldigheid van het Provinciebestuur op dit punt. Dat geloof hebben ze niet omdat ze, hard gezegd, hun zin niet krijgen. Uiteraard mag iedereen zijn eigen mening hebben. Maar het is, zoals heel vaak, een kwestie van óf alleen willen horen wat je horen wilt, óf luisteren naar wat er gezegd wordt en ook de argumenten van anderen mee wegen in de eigen oordeelsvorming.
Voor de goede orde wil ik nog opmerken dat ik in mijn eerdere column geen een keuze voor de ene of de andere variant heb gemaakt. Wat ik het belangrijkste vind is dat de nieuwe weg er, in welke vorm dan ook, zo snel mogelijk komt. Dat is economisch en qua leefbaarheid belangrijk voor (een deel van) Dongen (Bijv. Tichelrijt), voor Tilburg en voor Oosterhout.
Ik snap best dat mensen die zich in hun belangen in welke vorm dan ook, aangetast voelen, moeite hebben met de besluitvorming op Provinciaal niveau. Wat ik ook al eerder schetste is het daarbij wel zo, dat wat de één goed vindt door een ander categorisch wordt afgewezen. Dat betekent dat de Provincie het in dit geval ook nooit (helemaal) goed zal doen. Er zullen altijd mensen ontevreden achterblijven. Hoe vervelend ook maar dat is iets waar we in ons dagelijks leven heel vaak mee te maken krijgen. Ook in de privésfeer: kijk maar naar meningsverschillen met kinderen, met buren met instanties etc.
Er is echter in dit verband geen enkel bezwaar tegen dat mensen hun bezwaren tegen een bestuurlijke beslissing kenbaar maken. Daarbij moet men wel het respect voor anderen behouden. Niet alleen het Provinciebestuur of het gemeentebestuur verdienen respect – ook al ben je het met ze oneens – dat geldt ook en eigenlijk nog meer, voor andere groepen mensen die andere belangen hebben dan jij of jouw groep.
Om met bezwaren om te gaan, is er in Nederland een bepaalde rechtsgang: je kunt in eerste instantie te zienswijze geven, daarna kun je bezwaar maken tegen een beslissing en vervolgens kun je, soms zelfs in meerdere instanties, beroep aantekenen tegen de gedane uitspraak. Mensen moeten, als ze daar heil in zien, vooral deze weg bewandelen. Dan nog zal gelden dat nooit iedereen zijn gelijk of zijn zin zal krijgen. Ook de rechter zal een afweging maken waarbij de diverse belangen zullen worden betrokken. En ook hij zal tot de conclusie komen dat bepaalde belangen of argumenten meer of minder gewicht in de schaal gooien dan andere belangen of argumenten. Toch zal iedereen het met de uiteindelijke uitspraak van de rechter moeten doen, ook als je voor jouw gevoel ongelijk krijgt. In elk geval zal iedereen die bezwaren indient, met heel goede argumenten moeten komen. Tot op zekere hoogte kunnen dit ook emoties zijn. Het is echter lastig om op basis daarvan te besluiten. Uiteindelijk zullen de rationele argumenten de overhand krijgen. Bezwaarmakers zullen dus ook op dat niveau met hun argumenten moeten komen. Dat wordt een hele kluif.
Zoals ik ook al eerder schreef: zo werkt het in Nederland en mooier kan ik het in elk geval niet maken.
Henk Spaan
