In een dagelijkse blog die rijkelijk voorzien is van foto’s neemt fotograaf Joris Knapen ons mee in de wereld van de Tour de France de tour en het hele circus er omheen, dus ook de ‘achterkant’ van dit wereldberoemde evenement. Hieronder zijn verslag van dag 20 en een serie exclusief voor dongen.nieuws.nl gemaakte foto’s, Deze keer in kleur én in zwart-wit.
Joris Knapen in de Tour
Vandaag is etappe 20 de start is in Megeve en de finish is in Morzine. Deze etappe zal niet meer dusdanig zijn dat er een andere leider in het klassement gaat komen. De verschillen zijn te groot, het enige wat nog een ommezwaai in het klassement zou kunnen veroorzaken is het weer. De voorspellingen geven aan dat de etappe droog gaat beginnen en nat zal eindigen. Daar ga ik dan ook op inzetten, de regen. En toch gaat het nog wel een zware etappe worden. Gezien het routeboek en het profiel. Er zitten een paar flinke kuitenbijters van bergen in. Met als toetje een steile afdaling, met hoge snelheden, richting de finish. Een nat wegdek in combinatie met een snelle afdaling, dat kan heel misschien toch nog wel eens een rol van betekenis gaan spelen.
’s-Ochtens nemen we afscheid van de eigenaresse van het appartement, we bedanken haar dat we gebruik mochten maken van de Hot tub. Wat was dat lekker en bovenal het uitzicht, magnifiek. Bij de start blijven de renners zoals gewoonlijk weer heel erg lang in de bus zitten. In het begin van de Tour gebeurde het nog wel eens dat renners in het Village-Depart een kopje koffie kwamen drinken. Voor mijn gevoel is dit al eeuwen geleden, en ook vandaag is er geen renner te bekennen. Ik vertrek weer ruim voor de start om over het parcours te rijden naar de Columbieré. Een flinke berg met bovenop een schitterende rotspartij.
Als ik aankom, weet ik al meteen wat mijn plekje gaat worden. Ik klim en klauter naar de hoogste rots met een geweldig uitzicht op het dal. Ik kan de renners al van verre aan zien komen. De klim is niet geheel zonder gevaar, het is glad en vochtig. Ik bedenk me tijdens de glibberpartij dat een foto het niet waard kan zijn om enkele meters naar beneden te storten. Ik neem dan ook de tijd om voetje voor voetje op het juiste plekje te komen. Met kriebels in mijn buik bereik kom ik daar waar ik wou zijn. Een goede keuze. Het duurt nog even voor de renners langs zullen komen en tot die tijd geniet ik van wat ik allemaal zie. Heel in de verte begint het te bliksemen en heel langzaam zie ik een flinke regenbui aan komen. Dit is nog te vroeg, zou pas aan het einde van de etappe gaan regenen, bedenk ik mezelf. Als de renners aan komen maak ik mijn overzichtsfoto’s van de koplopers en probeer daarna zo snel mogelijk weer naar beneden te komen om nog een paar close-up beelden te kunnen maken.
Als alle renners en auto’s voorbij zijn, sluit ik achter in de rij aan, we scheuren als ware formule 1 coureurs de berg af. Op de radio hoor ik dat Max Verstappen een aantal mooie inhaalmanoeuvres doet. Het stimuleert om dit ook te willen doen, gelukkig kan ik mezelf inhouden. In een dorpje onder aan de afdaling van de Columbieré ga ik van het parcours af. Omdat wij vrij laat achter de race aanrijden kom ik terecht tussen alle toeschouwers, die waarschijnlijk het zelfde plan hebben als ik. De afsteek duurt daardoor iets langer dan verwacht. Op dit soort momenten kom je erachter dat de stickers die op de auto zitten “goud” zijn, d.w.z. ze zijn blauw van kleur, maar voor mij van onschatbare waarde. Franse automobilisten gaan spontaan voor je aan de kant, bij omleidingen of andere afzettingen, wordt je bijna altijd doorgelaten door de Franse politie. Zo ook vandaag, daardoor ben ik toch nog veel eerder dan verwacht terug op het parcours.
De renners moeten vanaf hier nog 30 Kilometer fietsen. Als ik 5 Kilometer verder ben gaan het los, de regen valt met bakken uit de hemel, de straat verandert in een klein riviertje. Ik heb op dat moment vooral medelijden met het publiek langs de kant van de weg. Ze proberen zich zo goed en kwaad als het gaat te wapenen tegen de regen. Handig is het als je dan een tas hebt uit de reclame caravaan, ik zie ze veelvuldig gebruikt worden als poncho. Ontzettend veel mensen vragen of ze bij mij mogen instappen, telkens schudt ik nee, hoe graag ik het ook zou willen, het lijkt me ook wel weer gezellig. Maar, A, je weet niet wie je meeneemt, het kan positief zijn natuurlijk, maar de kans is te groot dat je een dronken iemand meeneemt en dat je daar dan veel last van gaat hebben. B, ik kan niet overal zo maar stoppen op het parcours, waardoor de mensen dan ineens kilometers verder zijn dan dat ze in eerste instantie zouden willen.
Als ik over de top van de berg rijdt, wordt de mensenmassa snel minder. Ik kijk goed naar het wegdek en de bochten, na een flink stuk met snelle bochten, is er ineens een aantal haarspeld bochten na elkaar. Dit is waar ik ga staan. Als er nog iets van betekenis zou kunnen gebeuren dan is het hier. Ik laat mijn camera’s zo lang mogelijk in de auto liggen, dit omdat het nog steeds flink aan het regen is. Op het laatste moment pak ik mijn camera’s uit de auto ik moet alle zeilen bijzetten om er voor te zorgen dat de lenzen droog blijven. Fotograferen, lensdop erop, lensdop eraf. Schitterend is het dat de wolken tussen de bomen hangen, regen, grijze luchten, vermoeide gezichten.
Alles heeft het in zich om weer een fantastische plaat te maken, ik bedenk me ineens, zwart wit, dat was mijn plan voor de Tour…. Ai, maar ik weet zeker dat ik dat vandaag in ga halen. De omstandigheden schreeuwen om zwart-wit fotografie. Voordat ik het weet is iedereen al weer voorbij. De Tour zit er bijna op. Ik besluit om nog even een korte stop te maken in het perscentrum om daarna meteen te vertrekken richting Parijs. Het is 609 Kilometers en morgen wil ik voor de drukte Parijs binnen rijden. Ik rij door tot 130 Kilometer voor Parijs. Ik stop bij een tankstation, ik tover snel mijn auto om tot camper en ga slapen. Om 7.30 wordt ik wakker van voetballende kinderen op de parkeerplaats. Ik fris mezelf nog even op koop een grote kop koffie en rij daarna ineens door.
In een parkje achter de regiewagen van de NOS schrijf ik mijn stukje, gaat dit een prachtige dag worden? Of een drama, ik weet het niet. Een ding weet ik wel hoe het ook uitpakt…. Niet te veel over na denken, anders kun je net zo goed thuis gaan zitten en de deur niet meer uitkomen.
Het gevoel van trots, dat is wat ik nu wel heb, trots op mijn kindjes, Martine en ook op mezelf, 3 weken met ups en downs. Het is bijna tijd om de eerste foto’s te gaan maken, ik ga nog snel even kijken of ik ergens een kopje koffie kan scoren en dan is het fotograferen en direct naar huis.
BEKIJK DE FOTO’S VAN DEZE ETAPPE IN ZWART WIT EN IN KLEUR IN DE FOTOSERIE BOVENAAN DIT ARTIKEL
Tot morgen.
Groet Joris
