In een dagelijkse blog die rijkelijk voorzien is van foto’s neemt fotograaf Joris Knapen ons mee in de wereld van de Tour de France de tour en het hele circus er omheen, dus ook de ‘achterkant’ van dit wereldberoemde evenement. Hieronder zijn verslag van dag 17 en een serie exclusief voor dongen.nieuws.nl gemaakte foto’s.Joris Knapen in de Tour
Joris Knapen in de Tour
Vandaag staat etappe 17 op het programma, van Bern naar Finhaut-Emosson. Dit gaat een spectaculaire etappe worden, althans het routeboek en met name het profiel doen dit vermoeden. De eerste kilometers zien er niet heel erg spannend uit, maar het einde, een echt zware en steile klim van maar liefst 1960 meter hoog. In het Village Depart spreek ik diverse fotografen, de meeste zijn erg enthousiast over deze klim, ze vertellen over mooie vergezichten en een stuwmuur en stuwdam bij de finish.
Omdat ik steeds meer aan het samenwerken ben met een Amerikaanse fotograaf, ik doe zo af en toe wat klusjes voor hem in deze Tour, besluiten we om vandaag weer samen te reizen. Ik heb goed gekeken naar het routeboek en er zijn maar twee afsteekmogelijkheden. Beide zijn ze tijd technisch ook nog eens erg krap, of misschien wel onhaalbaar. Het plan voor vandaag is om eerst foto’s te maken in het centrum van Bern en om daarna door te rijden naar de laatste klim. Op de laatste klim mag ik de auto, bij hoge uitzondering, op de top parkeren. Anderen moeten gebruik maken van de shuttlebus, die onder in het dorpje vertrekt deze bus brengt de pers en gasten naar de top van de berg.
Met het voorrecht om boven op de berg te mogen parkeren hebben we alle tijd om in Bern nog een mooi plaatsje te zoeken. 30 minuten voor de start rijden we het parkoers op, wat meteen opvalt is hoe weinig mensen er langs de kant staan. We zijn nog geen 2 km op weg en we hebben onze eerste plek voor vandaag al gevonden. Het gaat een overzichtsfoto worden van Bern. We parkeren de auto op een zijweg naast het parcours, dit om meteen te kunnen vertrekken als de renners voorbij zijn.
In een ooghoek zie ik twee grote brandweerauto’s aankomen, met wat draaien en keren, weten ze de precies de weg te blokkeren. Dit om een afgebroken reusachtige tak, uit de bosjes te kunnen halen. Ik loop er naar toe om te vragen hoelang ze denken bezig te zijn. In mijn steenkolen Duits en Engels, weet ik te achterhalen dat het minimaal een uur gaat duren. Shoot, dat wil zeggen dat we hier nog wel even zullen staan. Echt druk wil ik mezelf er nog niet over maken, de renners moeten nog komen en daarna zien we wel weer verder. Nadat de renners over een brug het historisch centrum van Bern in zijn gereden en wij de foto’s hebben gemaakt, kunnen we vertrekken, wat uiteindelijk nog een hele opgave blijkt te zijn. We moeten nu over het parcours om nog van deze plek weg te kunnen komen. Op zich geen probleem, ware het niet dat er een kapotte motor van de organisatie voor ons stil staat. Dit belooft niet veel goeds voor de rest van de dag. En idd. het gaat een dag worden die je liever niet mee wil maken. Kort samengevat, verkeerd gereden, eerst niet en daarna weer wel het parcours op mogen, boven op de berg vast komen te zitten in de reclamekaravaan, 4,5km moeten lopen om nog net op tijd te zijn om een glimpje op te vangen van de finish.
Ik ben bloedchagrijnig, mijn aanspreekpunt binnen de Tour organisatie krijgt van mij de wind van voren, eerst op de finish en daarna doe ik het nog eens dunnetjes over in de perszaal. Door toedoen van zijn collega’s ben ik het bokje en mis ik de foto’s die ik graag had willen maken. En dat zijn niet de foto’s van de finish.
Uiteraard heb ik wel nog ander foto’s kunnen maken, deze ga ik dan maar snel bewerken. Wat een “K” dag, was dit. Hopen dat morgen beter gaat worden, oja, dat zou zo maar eens kunnen zijn. Want morgen is het donderdag, de dag. Waar, als alles goed gaat, ik iets heel speciaals mag doen.
En nu nog op zoek naar een camping om de nacht door te brengen. Dit blijkt niet meer te gaan lukken, Leon mijn collega heeft besloten een oude boeren pad in te rijden, die stijl de berg omhoog gaat. Mijn auto is te laag om dit ook te kunnen, ik wacht nog 10 minuten maar ik zie hem niet meer terug komen. Ik besluit daarom om door te rijden naar de startplaats van morgen. Ik zet mijn tentje op, naast de weg, tussen wielerfans. Die al massaal, in hun campers, langs de route staan. Ik ontmoet twee Duitsers en heb een super leuk gesprek met hen. De domper dat Leon niet meer terug gekomen is, veranderd in een superleuke avond/nacht. Super gezellig en ik heb weer leuke contacten opgedaan. Wie weet wat er ooit nog uit gaat komen, de ene man is schrijver/verslagever van een grote Duitse krant. En is wel heel erg geïnteresseerd in mijn verhaal en avonturen.
Nu nog proberen wat slaap te “pakken” zodat ik morgen toch nog fris en fruitig aan de start zal staan.
Tot morgen.
Groet Joris
BEKIJK DE EXCLUSIEVE FOTO’S VAN DEZE DAG IN DE FOTOSERIE BOVENAAN DIT ARTIKEL
