In zijn column Spaanders concludeert Henk Spaan deze keer dat er geen weg meer terug is: “De MFA gaat er komen, dat zullen we moeten accepteren. Zo werkt het nu eenmaal in onze democratie…”
De MFA gaat er komen
Alles wijst erop: de MFA gaat er komen. De huidige Cammeleur wordt gesloopt en op de vrijkomende locatie wordt een nieuwe accommodatie gebouwd. Deze zal, als alles volgens de gemeentelijke planning verloopt, begin 2018 in gebruik worden genomen.
Mensen die mijn columns gelezen hebben, weten dat ik bepaald geen voorstander ben van dit project. Neemt echter niet weg, dat ik wel vind dat er een goede sociaal culturele accommodatie in Dongen hoort te zijn. Dat principe heb ik ook nooit ter discussie gesteld; wel de weg erheen die men bestuurlijk gekozen heeft. Het formele besluit over de bouw van de MFA zal op 25 juni 2015 door de gemeenteraad genomen worden. Duidelijk is feitelijk dat tenminste de coalitiepartijen voor zullen stemmen. Dan is er dus een meerderheid in de gemeenteraad en gaat het project door.
Als de raad dit besluit genomen heeft, hebben we dat te accepteren. Zo werkt het nu eenmaal in onze democratie. Ik zal dat besluit in elk geval accepteren en hoop dan, ondanks mijn grote terughoudendheid, dat het uiteindelijk een succes zal worden. En dat de prognoses en verwachtingen zullen worden waargemaakt.
In de gemeentelijke informatiekrant (nr. 12 van 11 juni 2015) wordt uitvoerig ingegaan op de MFA. Een onderdeel van de toelichting is de argumentatie van waarom er geen andere oplossing is dan nieuwbouw. Het eerstgenoemde argument is dat bij grondige renovatie de gewenste besparing van € 100.000,– niet wordt gehaald. Daar staat tegenover dat je in plaats van € 8.367.000,– , “maar” rond € 5.000.000,– kwijt bent. Een simpel rekensommetje leert dat je dan € 3.367.000,– over houdt. Het kan niet anders dan, als je dit bedrag strategisch inzet, een kostenbesparing van tenminste € 100.000,– ook haalbaar is. De ruim 3,3 miljoen euro kan op die manier maatschappelijk gezien ook breder worden ingezet.
Het argument dat als je het gebouw grondig renoveert, je over een aantal jaren toch weer kosten voor onderhoud moet maken, is “net zo lang als het breed is”. Je zult hetzelfde zien bij een nieuw gebouw. In de informatiekrant staat: “Opknappen is geen toekomstbestendige oplossing, maar biedt slechts soelaas voor een aantal jaren”. Eerlijk gezegd vind ik dat een nogal vrijblijvende opmerking. Ook dit zul je bij een volledig nieuw gebouw ervaren.
Het nieuwe gebouw zal overigens ook een ander karakter krijgen dan de oude Cammeleur. Was de oude Cammeleur een gebouw uitsluitend voor verenigingen en instellingen, die naar gelang hun behoeften, ruimte konden huren; bij het nieuwe gebouw is de kurk waar het project op drijft, de participatie van drie vaste partners. Met deze partners is een contract gesloten waarin ook een huurprijs is afgesproken. Met die partners mag de komende jaren dan ook niets gebeuren, want dan valt er een gat in de exploitatie. Kijk bij voorbeeld naar de bibliotheek. In de vakantieperiode is een app beschikbaar waarmee men gratis boeken kan downloaden en lezen. Deze mogelijkheid is in de maanden juni, juli en augustus gratis te gebruiken. Ik neem aan dat men daarna voor het gebruik ervan moet betalen. Persoonlijk vind ik dit, ook maatschappelijk gezien, een goede gedachte en aanpak. Naar de toekomst zal deze ontwikkeling, in onze steeds meer digitale maatschappij, zeer beslist ook doorgaan. Wat betekent dit dan voor het ruimtegebruik door de bibliotheek en de daarmee verbandhoudende huur? In zijn algemeenheid vind ik het risicovol om je bij een MFA zo sterk te binden aan en te bouwen op externe partners.
Dan is er nog het punt van de huidige gebruikers. Deze zullen ergens anders moeten worden ondergebracht of zullen zelf vervangende huisvesting zoeken. Het risico is reëel dat men dan begin 2018 niet meer de behoefte heeft om gebruik te gaan maken van de nieuwe accommodatie. Dat zou in elk geval de exploitatie van het gebouw niet ten goede komen.
Maar goed; in praktische zin is er geen weg meer terug. Zoals ik al zei, hebben we dat vanuit de spelregels van onze democratie, maar te accepteren. Ik wens de gemeente en de partners, ondanks mijn grote terughoudendheid en twijfels, heel veel succes. Dat zullen ze ook nodig hebben. Immers als het gebouw er dan toch komt, heeft iedereen er baat bij als het gedurende vele jaren een geslaagd project blijkt te zijn.
