‘Spaanders’ is een column waarin Dongenaar Henk Spaan zijn visie geeft op actuele Dongense zaken, de lokale politieke processen en al wat verder afkomt op de bewoners van de gemeente Dongen. Prikkelend en altijd op zoek naar het hoe en waarom van zaken. Henk Spaan (67) heeft 40 jaar overheidservaring, waarvan gedurende meer dan 27 jaar als gemeentesecretaris. Op dit moment houdt hij zich vooral bezig met managementadvisering en coaching.
Werkgelegenheid in Dongen
In februari 2015 heeft het College van B en W besloten deel te nemen aan de pilot “Meesterbeurs” van de gemeente Tilburg. Binnen deze pilot kunnen werkzoekende personen van 50 jaar en ouder, met behoud van uitkeringe, een half jaar stage lopen bij een bedrijf. Een goed initiatief natuurlijk! Het is echter niet de enige mogelijkheid die werkzoekenden hebben om zich op de arbeidsmarkt te profileren of kansen te vinden voor een betaalde baan.
Uiteraard is er het UWV, waar iedere persoon die zijn werk verliest, terecht komt. Daarnaast zijn er bij de gemeente, maar ook via andere instanties, mogelijkheden voor werkzoekenden om zich te ontplooien, te ontwikkelen of direct werk te zoeken. Onlangs kreeg de eerste Dongense inwoner een Meesterbeurs.
Je zou de huidige situatie kunnen omschrijven als met heel veel mensen vissen in dezelfde vijver. De tragiek is dat er steeds meer vissers komen, maar dat het aantal vissen niet parallel daaraan stijgt. Dat betekent ook dat je mensen wel geavanceerder hengels kunt geven en andere vismethoden kunt leren, maar dat er nog steeds zeer velen geen vis zullen vangen (lees geen werk zullen vinden).
Hoe goed alle initiatieven ook zijn, we moeten ons niet rijk rekenen. Hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk gaat het om het creëren van werk, van banen. Op dat vlak heeft de gemeente niet veel echte mogelijkheden. In mijn vorige column noemde ik het Bouwcollectief Dongen. Dat is een voorbeeld waar de gemeente door ondersteuning van een dergelijke organisatie, zij het op beperkte schaal, invloed kan uitoefenen op de groei van banen in de gemeente. Een volgende mogelijkheid wordt gevormd door bedrijfsvestigingen in Dongen. Dan gaat het met name om de uitgifte van industriegrond.
Zoals we allemaal weten, gaat dat laatste in de huidige tijd bepaald niet voortvarend. Je kunt bedrijven nou eenmaal niet dwingen zich in Dongen te vestigen. Het enige dat de gemeente doen kan is een klimaat scheppen dat het aantrekkelijk maakt om je als bedrijf in Dongen te vestigen. Persoonlijk heb ik het beeld dat daar wel meer aan gedaan zou kunnen worden
We moeten ons ook realiseren dat er maar een beperkte groei is van de werkgelegenheid landelijk, regionaal en gemeentelijk en dat er een zeer groot aanbod is van werkzoekenden. In dat opzicht moet je, hoe wrang soms ook voor anderen, gewoon geluk hebben. (De visvijver). Werkgevers kunnen hoge eisen stellen aan kandidaten voor een baan in hun bedrijf. Dat doen ze dan ook en het maakt het voor velen nog lastiger om voor bepaalde functies in aanmerking te komen.
Maar je zult maar 48 zijn, werkloos thuis zitten en je helemaal suf solliciteren, allerlei cursussen volgen, social media gebruiken etc. en nog geen werk vinden. Dit is wel de tragische werkelijkheid voor veel mensen in Nederland en dus ook in Dongen.
Het beklemt me wel eens. Voor mij persoonlijk is het niet meer relevant. Ik ben met pensioen en mijn vrouw heeft een baan voor drie dagen per week. Ook mijn kinderen en hun partners hebben werk. Je kunt alleen maar hopen dat dit zo blijft. Hoe zal het echter de volgende generatie vergaan? Zal er voor onze kleinkinderen nog zinvol en betaald werk zijn? Berichten in de media zijn wat dat betreft niet perse positief: groot winkelbedrijven in de problemen, de belastingdienst die 5000 man gaat ontslaan, banken die steeds verder gaan met reorganiseren (en dus ontslaan van mensen), grote bedrijven die moeten inkrimpen omdat omzetstromen veranderen en niet te vergeten de toenemende automatisering en robotisering.
Ik ben beslist geen doemdenker. Wat ik schets is, spijtig genoeg, op dit moment gewoon de realiteit van alledag. De gemeente doet wat ze kan. Zolang we echter de groei van de werkgelegenheid op lokaal niveau niet fundamenteel kunnen verbeteren – dat is zelfs op landelijk niveau heel moeilijk – zullen we het moeten doen met wat er is en onze verwachtingen vooral niet te hoog stellen. Onversaagd doorgaan is het enige dat werkzoekenden kunnen doen, hoe frustrerend dat soms ook is.
